Στις 17 Αυγούστου του 1944 σε μπλόκο στην Κοκκινιά, στη μάντρα της πλατείας της Οσίας Ξένης, εκτελούνται 75 άνθρωποι από τις δυνάμεις κατοχής, ενώ μεταφέρονται ως όμηροι στη Γερμανία επιπλέον 3.000 πολίτες.
Στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης εκτελούνται την ίδια μέρα στο πάνω καραβά, άλλοι 54 πολίτες και πυρπολείται μια ολόκληρη συνοικία, τα Καμμένα.
Στη διάρκεια τη κατοχής η αντίσταση του ελληνικού λαού ήταν καθολική, αλλά αυτό που ήταν καθοριστικό για την έκβαση του πολέμου ήταν η στρατιωτική αντίσταση στα βουνά, δηλαδή το αντάρτικο. Ταυτόχρονα στις πόλεις υπήρχε μια καθολική αντίσταση ιδίως στις συνοικίες και ιδιαίτερα στην Αθήνα υπήρχε αντίσταση τέτοια που πήρε μορφή παλλαϊκού αγώνα.
Ως το Σεπτέμβριο του 1943 ο αγώνας εκδηλώνεται με σαμποτάζ, απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις. Με αυτούς τους αγώνες ο λαός πέτυχε να διατηρήσει το βοιωτικό επίπεδο και να ακυρώσει την επιστράτευση.
Τα τάγματα ασφαλείας σε συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής θα προσπαθήσουν να εξουδετερώσουν την αντίσταση. Έτσι οι συνοικίες της Αθήνας θα αποτελέσουν για μήνες πεδία μάχης.
Πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά, μεγάλη βαρύτητα για την έκβαση των γεγονότων έχει η μάχη που είχε προηγηθεί τον Μάρτιο του 1944. Από τις 4 έως τις 8 Μαρτίου η περιοχή θα βιώσει από τις πιο τραγικές μέρες της ιστορίας της. Τα πιο μαχητικά τμήματα του ελληνικού λαού, με πρωτεργάτες τον ΕΛΑΣ θα αντισταθούν στις γερμανικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους. Το μπλόκο στην Κοκκινιά δεν ήταν το μόνο κείνη την περίοδο. Είχαν προηγηθεί στο Αιγάλεω, στην Νέα Σμύρνη, στον Ταύρο.
Το ιστορικό της τραγωδίας
Από τα ξημερώματα της νύχτας της 17ης Αυγούστου όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στην Κοκκινιά ήταν γεμάτοι με γερμανικά τανκς. 2.000 Γερμανοί και συνεργάτες τους με βαρύ οπλισμό κατευθύνθηκαν προς την πλατεία της Οσίας ξένης. Με χωνιά το πρωί καλούσαν τον κόσμο να κατέβει στην πλατεία. «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14-60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου», ακουγόταν από τα χωνιά.
Στη συνέχεια συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες στην πλατεία, όπου κουκουλοφόροι, συνεργάτες των Γερμανών υποδείκνυαν ποιοι πρέπει να εκτελεστούν. Την ίδια ώρα γυναίκες μάταια προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους άνδρες, για να τους δώσουν μόνο λίγο νερό.
Τα θύματα ένα-ένα 78 στο σύνολο εκτελούνταν. Παράλληλα οι βιαιότητες συνεχίστηκαν με τους Γερμανούς να καίνε τα σπίτια και δολοφονώντας τον κόσμο που βρισκόταν μέσα.
Το απόγευμα παίζεται το τελευταίο κομμάτι του παζλ της τραγωδίας. Ένα ανθρώπινο ποτάμι ξεκινώντας από την Κοκκινιά οδηγείται Στο Χαϊδάρι. Οι όμηροι οδηγούνται, σε φάλαγγα ανά τέσσερις. Από όσους μεταφέρθηκαν στο Χαϊδάρι, την επόμενη μέρα θα οδηγηθούν στο Ρουφ και από εκεί στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στις 24 Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες μετά, δολοφονούνται την ώρα της τελετής του μνημόσυνου άλλοι 8 πολίτες, φτάνοντας τον αριθμό στους 145, χώρια τους τραυματίες.
Με πληροφορίες από: Το μπλόκο της Κοκκινιάς, Ντοκιμαντέρ του Διονύση Γρηγοράτου (Παραγωγή ΕΡΤ)
ΠΗΓΗ
Στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης εκτελούνται την ίδια μέρα στο πάνω καραβά, άλλοι 54 πολίτες και πυρπολείται μια ολόκληρη συνοικία, τα Καμμένα.
Στη διάρκεια τη κατοχής η αντίσταση του ελληνικού λαού ήταν καθολική, αλλά αυτό που ήταν καθοριστικό για την έκβαση του πολέμου ήταν η στρατιωτική αντίσταση στα βουνά, δηλαδή το αντάρτικο. Ταυτόχρονα στις πόλεις υπήρχε μια καθολική αντίσταση ιδίως στις συνοικίες και ιδιαίτερα στην Αθήνα υπήρχε αντίσταση τέτοια που πήρε μορφή παλλαϊκού αγώνα.
Ως το Σεπτέμβριο του 1943 ο αγώνας εκδηλώνεται με σαμποτάζ, απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις. Με αυτούς τους αγώνες ο λαός πέτυχε να διατηρήσει το βοιωτικό επίπεδο και να ακυρώσει την επιστράτευση.
Τα τάγματα ασφαλείας σε συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής θα προσπαθήσουν να εξουδετερώσουν την αντίσταση. Έτσι οι συνοικίες της Αθήνας θα αποτελέσουν για μήνες πεδία μάχης.
Πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά, μεγάλη βαρύτητα για την έκβαση των γεγονότων έχει η μάχη που είχε προηγηθεί τον Μάρτιο του 1944. Από τις 4 έως τις 8 Μαρτίου η περιοχή θα βιώσει από τις πιο τραγικές μέρες της ιστορίας της. Τα πιο μαχητικά τμήματα του ελληνικού λαού, με πρωτεργάτες τον ΕΛΑΣ θα αντισταθούν στις γερμανικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους. Το μπλόκο στην Κοκκινιά δεν ήταν το μόνο κείνη την περίοδο. Είχαν προηγηθεί στο Αιγάλεω, στην Νέα Σμύρνη, στον Ταύρο.
Το ιστορικό της τραγωδίας
Από τα ξημερώματα της νύχτας της 17ης Αυγούστου όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στην Κοκκινιά ήταν γεμάτοι με γερμανικά τανκς. 2.000 Γερμανοί και συνεργάτες τους με βαρύ οπλισμό κατευθύνθηκαν προς την πλατεία της Οσίας ξένης. Με χωνιά το πρωί καλούσαν τον κόσμο να κατέβει στην πλατεία. «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14-60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου», ακουγόταν από τα χωνιά.
Στη συνέχεια συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες στην πλατεία, όπου κουκουλοφόροι, συνεργάτες των Γερμανών υποδείκνυαν ποιοι πρέπει να εκτελεστούν. Την ίδια ώρα γυναίκες μάταια προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους άνδρες, για να τους δώσουν μόνο λίγο νερό.
Τα θύματα ένα-ένα 78 στο σύνολο εκτελούνταν. Παράλληλα οι βιαιότητες συνεχίστηκαν με τους Γερμανούς να καίνε τα σπίτια και δολοφονώντας τον κόσμο που βρισκόταν μέσα.
Το απόγευμα παίζεται το τελευταίο κομμάτι του παζλ της τραγωδίας. Ένα ανθρώπινο ποτάμι ξεκινώντας από την Κοκκινιά οδηγείται Στο Χαϊδάρι. Οι όμηροι οδηγούνται, σε φάλαγγα ανά τέσσερις. Από όσους μεταφέρθηκαν στο Χαϊδάρι, την επόμενη μέρα θα οδηγηθούν στο Ρουφ και από εκεί στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στις 24 Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες μετά, δολοφονούνται την ώρα της τελετής του μνημόσυνου άλλοι 8 πολίτες, φτάνοντας τον αριθμό στους 145, χώρια τους τραυματίες.
Με πληροφορίες από: Το μπλόκο της Κοκκινιάς, Ντοκιμαντέρ του Διονύση Γρηγοράτου (Παραγωγή ΕΡΤ)
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου